اینکه همه ی تردیدهام به یقین تبدیل بشه.
و در مورد تمام اعتقاداتم مردد بشم.
عجیبه.!
اینکه ندونم باید کدوم راهو برم.
اینکه گاهی حتی از راه رفتنم خسته و پشیمون بشم.
سخته.!
اینکه احساسم بهم بگه بیخیال دلم بشم.
و دلم هم بخاد ب احساسم بها بدم.
گیجم میکنه.!
ولی درنهایت. بین همه ی این سختی ها و دوراهی های عجیب و غریب. تو به من اطمینان میدی که هستی. که "من" برای تو مهم از از هر چیزم.
سعی میکنی آرومم کنی تا به خودم سخت نگیرم. حتی باوجود اینکه میدونم سختته.
و هیچ چیز لذت بخش تر از این آرامش شیرین نیست. :)
درباره این سایت